Όσα μου λέγανε παιδί
παιδί στα παραμύθια
μοιάζει με τούτη τη μικρή
που ζούμε τώρα αλήθεια

Μόνο που ανάγκη έγινε
η αγάπη τώρα εκείνη
κι ο πόθος που δε έσβηνε
σαν το κεράκι σβήνει

Όσα αγάπησα παιδί
παιδί στα παραμύθια
που ανασταίνουν την ψυχή
τα τσάκισε η συνήθεια

Κι έτσι τις νύχτες καρτερώ
τον πρίγκιπα του πόθου
για να με πάρει απ’ τον καιρό
του κόσμου αυτού του νόθου

Όσα μου λέγανε παιδί
παραμυθιών αράδες
στήλη τα κάναν κοσμική
σε έγχρωμες φυλλάδες

Μα πάντα μια σχέση μυστική
κρατάω μ’ όλα εκείνα
που αγάπη αιώνων εξυμνούν
κι όχι αυτή του μήνα