Γραμμή τα μεροκάματα
Και μια φορά το μήνα
Σάββατο βράδυ πήγαινες
Ν’ ακούσεις τα κλαρίνα.
Εσύ κλαρίνο τρίκλωνο
Και ντέφι ραγισμένο
Το τσάμικο τσακίστηκε
Και ζει σακατεμένο.

Πώς χώρεσε τόση ζωή
Σε άβολα δυάρια
Κι εσύ μετράς την άπλα της
Σε δόσεις και γραμμάρια.
Εσύ θαμπό σαξόφωνο
Και ντραμς δαιμονισμένο
Ποιον ουρανό μου σκάβετε
Κι εγώ τον κατεβαίνω.

Λειψά τα μεροκάματα
Και βράδυ παρά βράδυ
Μ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
Κατέβαινες τον Άδη.
Εσύ μπουζούκι μπρούντζινο
Και μπαγλαμά ταξίδι
Είν’ ο καημός μου θάλασσα
Κλεισμένη σ’ ένα στρείδι.