Kι η αγάπη, που στα βάσανα αντρεύγει και πληθαίνει,
κι οπού με τσ’ αναστεναμούς θρέφεται και πλαταίνει,
θάμασμα πούρι το κρατούν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
πώς στην αρχήν τση ανήμπορη γεννάται στην αθάλη•
σπίθα μικρή κι αψήφιστη, δε λάμπει, μηδέ βράζει,
και πως να κάμει αναλαμπήν κιανείς δεν το λογιάζει.
και αγάλια-αγάλια θρέφεται, σαν το καμίνι ανάφτει,
κεντά και καίγει δυνατά, και το κορμί μας βλάφτει.

Μα ξάφνου ο κακορίζικος επιάστηκα στο βρόχι,
που στ’ όμορφό τση πρόσωπο πάντα στεμένο το `χει.
Εμέ κιανείς δε μου'φταιξε, μηδέ παραπονούμαι
τινός αλλού, στα βάσανα και σ’ τσι καημούς οπού'μαι.
μιά κάποια λίγη Πεθυμιά εσήκωσεν το νου μου,
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου.

Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, ωσά φτερά δεν έχω,
γιατ’ ήφηκα τα χαμηλά, και τα ψηλά ξετρέχω.
και πάλι εκείνη η Πεθυμιά δε θέλει να μου λείψει,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη•
και πάλι βρίσκω τη φωτιάν, πάλι ξανακεντά με,
κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι, με ξαναρίχτει χάμαι.