Περίσσαις αναγάλιασες πρέπει να πάρωμ’ όλοι,
γιατ’ ήρθεν ο Σουλτάνος μας μέσα από την Πόλι.
Ήρθεν ο βασιλέας μας μαζί με το παιδί του,
που τρίχα να μην του διαβή παν’ απού το κορμί του.
Ήλθεν ο βασιλέας μας με τέσσερεις Πασσάδες,
περίσσαις χάρες άφησε ’ς τση Κρήτης τσ’ Ουλεμάδες.
Ήρθεν ο βασιλέας μας, ο Παντισάχ ο μέγας,
ήρθε κ’ εμπήκε σαν αητός κ’ εβγήκε σαν αέρας.
Χρυσά ήτα τα παμπόρια του τα τσάρκια ασημένια,
κ’ η βάρκα όπου μπήκενε ήτονε γιαλτισένια.
Τσοχάδες την εστρώσανε του λιμανιού τη σκάλα,
Τούρκοι, Ρωμνιοί κι Αρμένηδες και οι γιΟβριοί εψάλα.
Κ’ οι δούλοι του με τη χαρά την άμμο κουβαλούσι,
και τα τσαρσιά εστρώσανε το βασιληά να ιδούσι.
Χίλιαις τρακόσιες κανονιαίς επαίζανε την ώρα,
όντεν επάθιε κ’ έβγαινε του λιμανιού την πόρτα.
Χίλιαις τρακόσιαις κανονιαίς κι όργανα χίλια άλλα,
όταν επάθιε κ’ έβγαινε του λιμανιού τη σκάλα.
Και τα παιδάκια του σκολιού με τάξι προπατούσι,
κ’ εις το λιμάνι πηαίνουσι το βασιληά να ιδούσι.
Εφέντιδες με τα παιδιά κι ούλα τα ταρικάθια
κ’ οι Δερβισάδες κ’ η Τουρκιά ψάλλουν με τα Κιτάπια,
ώστ’ απού πήγε ’ς του Πασσά τα ολόχρυσα Παλάθια,
μελαϊκέδες ήτονε κ’ εφαίνουντο εις τ’ άτια.
Και σαντακάδες άφηκε ’ς τα τρία βιλαέθια ,
που να ’ν’ οι χρόνοι του πολλοί και χωρίς κασαβέθια.
Που να ’ν’ οι χρόνοι του πολλοί ’κείνου και τ’ αδερφού του ,
που ήρθε και στοχάστικε τση τόπους τση δικούς του.
Που ήρθε κ’ εστοχάστικε την Κρήτη τη δική του,
κ’ εχάρη ο Μουσταφά Πασσάς να σκάσουν οι γιεχθροί του.
Ένα νισάνι του ’βαλεν οπού ’φεξεν η Κρήτη,
κ’ έλαμπεν εις τα στήθια του σαν τον αποσπερίτη.


(Καθ’ υπαγόρευσιν Μαρίας Π. Βλαστού, Νεοφωτίστου)