Τέσσερις λόντρες ήσανε κ’ οι τέσσερις κουρσάροι
κ’ οι δυο πηγαίνουν στο Μωριά κ’ οι άλλοι δυο στην Πόλη
κ’ η λόντρα του Μπραΐμ Αγά πάει για το Μισίρι.
Κι απείτις ελαργάρανε τρακόσ’ απού το μώλο
αρχίζ’ ο νότος το νερό και ο βορράς το χιόνι
κι ο σκύλος ανατολικός ζεύνει το κουκοσάλιο.
─ «Καημένα Χανιωτάκια μου, κ’ εδά θε να χαθούμε
και τα παντέρμα τα Χανιά μπλιο μας δεν τα θωρούμε.
Βάστα, μαΐστρο, τα πανιά κι εσύ, μπομπιά, το χιόνι,
να σύρωμε να φτάξωμε στα Μάρμαρ’ από κάτω
εκειά που σμίγουν τα νερά και παύουν οι φουρτούνες».
Κι ό,τι τον λόγον ήλεγε κι ό,τι το λόγο λέει,
θωρεί μια μπόρα κι ήρχουντο να πάρει το καΐκι.
Ζεύνου, καλαροσύρνουνε και κάνουνε χελάλι
κ’ εκείνος ο Μπραΐμ Αγάς δεν ήκανε χελάλι.
Τσαλοπατεί τσι γούμενες και βγαίνει στο κατάρτι
και σύρνει άγρια φωνή όσο τον εδυνάστη.
─ «Άμε, φωνή, στη μάνα μου κι άμε και στου κυρού μου
και πε τως κείνο το παιδί τ’ αμοναχό απού ’χω
να μη μου το μαλώνουνε, να μη μου το χολιούνε,
μη μου το βάλουν στο σκολειό να μου το τυραννούνε.
Μον’ ας το βάλουν λοντρατζή, σαν τσ’ άλλους λοντρατζήδες,
να βάλη και τα ρούχα μου, να ζωση τ’ άρματά μου,
να βάλη τα στιβάνια μου, να τρέξη στα νερά μου».
Και η νενέ ντου ως τα ’κουσε βάνει το φερετζέ τζη
και παίρνουν την τα κλάηματα στο γεμουρούκι πάει.
─ «Μα είντά ’ναι δα, Μπραΐμ Αγά, ετούτανά τα λόγια
κ’ εγέμισε το σπίτι μας δάκρυα και μοιρολόγια;»
─ «Δεν κλαίω ’γω τσι λόντρες μου, μηδέ τα έξοδά μου,
μα κλαίω τσι λεβέντες μου, απού ’τον η πρεπιά μου».
ﺈ