Λαμπρέ αυγερινέ της ζωής μου που βασίλεψες.
Δε θα σε βλέπω πλια. Μάτια κλειστά αγαπημένα.
Πόσο ήμερα έχετε βασιλέψει.
Στα βλέφαρά σας ακόμη λάμπει η καλωσύνη.
Ρόδισμα λαμπρό στον ουρανό βασιλεμένου ήλιου πίσω στα βουνά.
Ω ήλιε μου βασιλεμένε!

Εσύ ’σου, γυιε μου, ο μοσκανθός
και ’γώ ’μουνα ο κλώνος.
Επήρε σ’ η μπόρα μοσχανθέ
κι’ έμειν’ εμέ της άμοιρης
της έρμης της πεντάξενης
μαχαίρι στην καρδιά
παντοτινά ο πόνος.
Εγώ ’μουν ο βασιλικός
κι’ εσύ το μύρο, καλογυιέ μου.
Σα φύγει το μύρο του βασιλικού,
χόρτο φτωχό γυρίζει.
Ω! ξαναέλα, μύρο μου ακριβό
και ξαναμύρισέ με!
Ω! Πανώρια ουρί,
του παραδείσου! Τζoβάιρα!
Ψηλά ψηλά στον ουρανό
ήρθε ο ακριβός μου,
μοναχογιό τον έχω.
Έρχεται από την αγάπη μου
στην εδική σας αγάπη.
Μην του πείτε τραγούδια.
Μην του παίξετε λαγούτα και ντέφια.
Κύκλο καθίστε πάνω στη χλόη,
ποκάτω στις χουρμαδιές.
Αναστενάχτε και αρχινήχτε παραμύθια,
μ’ όλους του ντουνιά τσι καϋμούς
που δροσερεύουν τις καρδιές
και τις ανεντρανίζουν.
Του παραδείσου τζοβάιρα
πάλι περικαλώ σας…