Αφήνω πίσω τα παλιά μου λημέρια
και ασελγώ στο κουφάρι του χθες.
Ξεχειμωνιάζω σ ‘ακατοίκητα χέρια,
μεθάω τις λύπες μου σε άθλιες γιορτές.

Είμαι ένας άνθρωπος που γεύτηκε τη στάχτη σου,
ένα περίστροφο στο μέτωπο σου εμπρός.

Το σκοτεινό το μονοπάτι της αγάπης σου
που ξεψυχάει διψασμένος ο θεός.