Χαφιές στο σπίτι η θεία σου
κι αστυνόμος η μαμά.
Του τρόμου αθώα πρόσωπα
που αργοπεθαίνουν στη δική σου
αγκαλιά.

Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν,
τους φτάνει που ανασαίνουν.
Τι ζητάς;

Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα,
κουλός με χρυσαφένια πένα.
Που το πας;
Με το χαβά του θυμικού σου
ματζούνι του μυαλού σου
πιπιλάς.

Ξέρουνε τι τους περιμένει
στην πολυθρόνα βολεμένοι.
Τι ρωτάς;

Θάνατος...

Κάπου τριγυρίζει μια παράξενη ματιά.
Κάτι σε γεμίζει με θανάτου σιγουριά.

Κανείς δε θες να σε δαμάσει
κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει
και ρωτάς,
βυζαίνει ακόμα τ’ όνειρό σου
κι ο πόνος μοιάζει να `ναι γιατρικό σου
που ζητάς.

Στο Άμστερνταμ ο Φαληριώτης
και στο Παρίσι ο Βελεσιώτης
σου γελάν.
Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς.

Θάνατος...