Με βρήκανε σε μια φωλιά μέσα στο δάσος,
και απ τη φωλιά μου με ξερίζωσαν με θράσος,
με ρίξανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
και τότε ο λύκος μου εξήγησε που ανήκω,
μου λέει καλώς ήρθες στο μεγάλο τσίρκο,
εδώ οι κραυγές σου δεν ακούγονται ούτε λίγο,
εδώ αν θες να φας θα κάνεις ησυχία,
γιατί το τσίρκο έχει βγει περιοδεία,
εδώ έχει ζωα από όλες τις γωνιές του κόσμου,
του κόσμου εκείνου που θα γινότανε δικός μου,
εδώ την θλίψη την τραβολογούν μαϊμούδες,
εδώ τα όνειρα τα ρίχνουν στις αρκούδες,
εδώ ο ελέφαντας πατάει σε κεφάλια,
κι ο σαλτιμπάγκος στην σκηνή μας βγαίνει χάλια,
έχουμε Άγγλους Γάλλους πέντε παπαγάλους,
και μια μπανιέρα με κροκόδειλους μεγάλους,
έχουμε φέρει και κεφάλι δίχως σώμα,
έχουμε φτιάξει κι ένα κόσμο δίχως χρώμα,
περάστε κόσμε εδώ μοιράζουμε ελπίδες,
και τα λιοντάρια μας τρώνε απ'τις κερκίδες.

Όταν γεννήθηκα μεγάλωσα σε τσίρκο,
με βάλανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
είδα τον κόσμο και κατάλαβα που ανήκω,
μα δεν κατάλαβα τον κόσμο ούτε λίγο. x2

Τότε ο λύκος συνέχισε να μου λέει,
πως για ότι γίνει η διεύθυνσης δε φταίει,
εδώ οι πάνθηρες τρώνε τα καλοκαίρια,
εδώ ο θηριοδαμαστής δεν έχει χέρια,
οι ακροβάτες μας πηδάνε χωρίς δίχτυ,
σαν μεθυσμένοι οδηγοί από ξενύχτι,
το πρόσωπο του clown είναι βαμμένο μ'αίμα,
κι ακροβατεί γελώντας σ'ένα όρθιο κέρμα,
έχει γυναίκες που `χουν μούσι και μουστάκια,
δύο γορίλες που οδηγούνε μηχανάκια,
έχει μαι φώκια που στην μύτη παίζει μπάλα,
και δύο νάνους που ’χουνε αυτιά μεγάλα,
τότε ο λύκος συνέχισε ν'αφηγείτε,
γι'αυτό το τσίρκο που στην πόλη σας θα δείτε,
μου είπε οι δέκα κασκαντέρ έχουν πεθάνει,
κάνανε όλοι τους βουτιά σε μια λεκάνη,
μου είπε πως ο κόσμος έξω είναι τσίρκο,
χειρότερο απ'αυτό το τσίρκο με τον λύκο,
κι αφού τον κόσμο δεν κατάλαβα ούτε λίγο,
θα μείνω μέσα στο κλουβί εδώ ανήκω.

Όταν γεννήθηκα μεγάλωσα σε τσίρκο,
με βάλανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
είδα τον κόσμο και κατάλαβα που ανήκω,
μα δεν κατάλαβα τον κόσμο ούτε λίγο. x4

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 73.
Τα σύρματα σκουριάζουν αργά και τα δεσμά μου ματώνουν τους καρπούς.
Υγρασία και σιωπή. Στρατόπεδο συγκέντρωσης Αθήνας, λίγο πριν την άφιξη των μηχανών.
Αυτός ο χειμώνας είπανε πως θα είναι ο πιο βαρύς.
Θα μιλούσα στο Θεό. Αλλά πλέον δεν έχω κάτι να του πω…