Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα
κι οι μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα

Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν απ'τον ένατο
είναι και αυτοί που δεν μ'αντέχουν ένα τέταρτο
υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν πιωμένοι
γιατί δεν έχουν σπίτι κάποιον να τους περιμένει
γιατί, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουνε κάτι
και ψάχνουν καταφύγιο απόψε σ'ένα κομμάτι
υπάρχουν άνθρωποι που σ'έχουνε στο μάτι
ρουφιάνοι, περιμένουν απλά να γυρίσεις πλάτη (ναι)
υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα παραμύθια
και άνθρωποι που ψάχνουν να φάνε μες στα σκουπίδια
υπάρχουνε και αυτοί που σ΄αγαπούν στ'αλήθεια
και εκείνοι που απλά σ΄αγαπάνε από συνήθεια
υπάρχουν κι άλλοι που πιστεύουνε στο κράτος
κι άλλοι που περιμένουν τι θα πει ο Ευαγγελάτος
υπάρχουνε και αυτοί που με'στειλαν στο διάολο
γιατί ήμουν από'κείνο που αντέχανε κάτι άλλο
Άκου φίλε, οι άνθρωποι στον κόσμο μου τελειώνουν,
το αίμα γίνεται νερό και οι καρδιές παγώνουν
και αν ο άνθρωπός σου είναι μηχανή και δεν το ξέρεις
οι μηχανές είναι άνθρωποι μόνο όσο τους συμφέρεις

Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα
κι οι μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε με το μήπως
και άλλοι γνωρίζουν γι'αυτό λεν’ συνέχεια ίσως
κάποιοι αγαπάνε για να μάθουνε το μίσος
και άλλοι συνήθησαν γι'αυτό δεν έχουν ήθος
κάποιοι δεν νοιάζονται για το αύριο ζούνε τ'απόψε
και είναι και άλλοι που δε θέλεις να'χεις πάρε-δώσε
υπάρχουν άνθρωποι που δένεσαι μαζί τους
ένα βράδυ όμως μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή τους
υπάρχουν άνθρωποι που πνίγονται σε κουταλιές νερό
και άλλοι ζουν με τους δικούς τους πριν γίνουν δεκαοκτώ
υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν και ζουν με τον πυρετό
και άλλοι που'χάσαν τα μυαλά τους τελείως για χίλια ευρώ
καποιοι δεν ξέρουν από παραμύθια, μάθαν τη παραμύθα
και τριγυρνάνε να τη βρούνε και είναι κρίμα
αφού η μητέρα τους όλο έλειπε τη νύχτα
υπάρχουν άνθρωποι που γδύνονται για χρήμα
Η πόλη Αθήνα και έχω φτάσει τριάντα χρονών
ψάχνοντας λίγο λογική μέσα στον οίκο των τρελών
και αφού όλοι οι άνθρωποι πεθάνανε στα πόδια θεών
τότε η επόμενη γενιά είναι η γενιά των μηχανών


Ημερολόγιο μηχανών, ημέρα άγνωστη. 11 και 34.
Σήμερα είναι όλα ανήσυχα, οι μηχανές εκτελούν κόσμο στην περίμετρο.
Ακούγεται ότι η πρώτη και η δεύτερη φάλαγγα κινούνται προς τα εδώ.
Στη πύλη του στρατοπέδου η ίδια φράση.
Είκοσιτρείς και πενήντα. Μύριζει καμμένη σάρκα απ'το προαύλιο και ακούγονται ουρλιαχτά.
Οι φάλαγγες βηματίζουν, το νιώθω. Αδειάζουν κελιά.
Αλήθεια πες μου, ήσουν εδώ ποτέ;
Άκουσες ποτέ την κραυγή της θάλασσας; Εγώ ποτέ.
Συναίνεσες ποτέ; Εγώ ποτέ.
Εικοσιτρείς και πενηνταοχτώ και οι μηχανές είναι στον διάδρομο.
Η τελευταία γραμμή στη σελίδα αυτού του βιβλίου γράφει: "Θάνατος στις μηχανές".
Σε κρύβω για να σε βρουν, αυτοί που ψιθυρίζουν για να τους ακούσουμε.
Δώδεκα ακριβώς.
ΤΕΛΟΣ