Εδώ Αθήνα μεταδίδουμε απ'τον πυρήνα,
6 εκατομμύρια νεκροί στο ίδιο μνήμα,
6 εκατομμύρια ιστορίες,
6 εκατομμύρια μαλακίες ειπώνονται κάθε μήνα,
ειμ’ απ'’την πόλη των Γιγάντων μητρόπολη των πάντων,
των άσσων στο νταλαβέρι και διεφθαρμένων μπάτσων,
της γιάφκα της 17 Νοέμβρη και του Ε.Λ.Α,
και του νεκρού παιδιού από μπάτσο μες την Tζαβέλα,
ειμ’ απ'την πόλη της Μενάδρου και της Μιχαλακοπούλου,
την πόλη της πλατείας Βάθης και της Δροσοπούλου,
στην πόλη μου η πρέζα στην πόλη μου όλοι τέζα,
και τα μυαλά παιδιών της γενιάς μου μες τη φριτέζα,
εδώ Αθήνα δρόμοι με γούβες πόλη με κλούβες,
άλλο η θεωρία εδώ και άλλο η διμοιρία,
η πόλη μου η ζωή μου η δουλειά μου Αθήνα city,
Αθήνα γαμιέται το σπίτι κάθε ασφαλίτη,
στα αρχίδια μου η λογική εδώ Αθήνα,
εδώ η χλιδή εδώ ο αστός εδώ κι η πείνα,
Αθήνα όλο αλλάζει και όλο ίδια μένει,
και οι καθυστερημένοι νομίζουν πως φταιν’ οι ξένοι.

Ρεφραιν

Εδώ Αθήνα βεντζίνη μπουκάλι μες την βιτρίνα,
εξαθλίωση σε κάθε βήμα,
6 εκατομμύρια σ'ένα μνήμα,
εδώ το χρήμα εδώ ο αστός εδώ κι η πείνα.

Εδώ Αθήνα τη πόλη που οι χρυσαυγίτες δέρνουν και γαμούν,
την πόλη που οι μπάτσοι πυροβολούν,
Αθήνα ένα τεράστιο του κόσμου νήμα,
που οι μετανάστες πάνω του συνέχεια ακροβατούν,
είμαι απ'την πόλη της ομάδας Δίας της ουτοπίας,
του Παύλου του Νικόλα και της κοσμοθεωρίας,
Αθήνα πόλη εξαρχείων και υπουργείων,
Αθήνα πόλη εξαθλίων και υπογείων,
Αθήνα πόλη μηχανών πόλη κλόνων,
Αθήνα πόλη ραψωδών πόλη δρόμων,
δημάρχων που ζουν από τις μίζες θεαμάτων,
και ράσων στο όνομα θεών και πνευμάτων,
στην πόλη μου η μαφία ελέγχει την παραλία,
την άδεια κάθε χώρου την διασκέδαση του φλώρου,
εδώ Αθήνα πόλη του κουφού και του τυφλού,
του Μπόμπολα τσιφλίκι και χωράφι του βωβού,
στην πόλη μου μέχρι και οι πουτάνες έχουν στρες,
και μάνες τόσο μόνες που παίζουν με δονητές,
οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά σαν την Κατερίνα,
και η πόλη μου μαύρη φωλιά την λένε Αθήνα.

Ρεφραίν.

Εδώ Αθήνα τσιγάρο πλατεία μαλαματίνα,
στιβαγμένα όνειρα χαμένα μες τ'απόνερα,
Αθήνα σπίτια ερειπωμένα διαλυμένα,
χωρίς χρώμα κάτω απ'τη σκιά του Παρθενώνα,
Αθήνα γήπεδα τις Κυριακές γεμάτα,
τόση μπάλα από την χούντα είχα να δω κι απ'το `40,
Αθήνα πόλη που ρίχνει στάχτη στα μάτια,
πόλη με παράγκες και πόλη με παλάτια,
Αθήνα κράχτες τσακάλια μοναστηράκι,
δικηγόροι μόδιστροι τίγκα το Κολωνάκι,
Αθήνα η πόλη που φοβούνται οι δικοί σου,
πόλη που αγαπώ και πόλη του άντε γαμήσου,
Αθήνα Πολυτεχνείο νομική χημείο,
Στρέφη Φιλοπάππου και Λυκαβητό με κρύο,
κι από μακριά γιορτή με κόσμο σειρήνες φώτα,
κι από κοντά όλοι με σύρτη πίσω απ'την πόρτα.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 85.
Το γρανάζι που έστησαν οι μηχανές στο κέντρο του κόσμου, πηγαίνει ανάποδα.
Οι δείκτες του κινούνται αριστερόστροφα. Και ο χρόνος μετράει προς τα πίσω.
Φήμες λένε για ανθρώπους στην κοιλιά του που γυρίζουν τα γρανάζια του με τα χέρια. «Σταμάτα να κυνηγάς τα σύννεφα και πήδα.» φώναξε η μηχανή στη γυναίκα.
Και εκείνη βούτηξε από το 6. Η ώρα έδειχνε 0.