Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Στα όνειρα μου κάνω αυτό που θέλω όποτε το θέλω,
μπαίνω στο μυαλό των άλλων το κάνω μπουρδέλο,
είναι η ώρα που παραστρατώ απ'το κοπάδι,
σαν Δαίμονας εν Παράδεισο και Άγγελος στον Άδη,
στα όνειρα μου έχω βρει τον τάφο του Αδόλφου,
και τα οστά του τα `βγαλα τα `ριξα στα σκυλιά,
και `κεινα τα `φαγαν με λύσσα κόκαλα ενός φασίστα,
που βύθισε αίμα την Ευρώπη σε μια νύχτα,
στα όνειρα μου έχω τρέξει μέσα στην Ραμάλα,
και είδα ένα παιδί πεσμένο δίπλα του μια μπάλα,
και του λέω τι κάνεις μου λέει δε φταίω εγώ,
έγω έπαιζα και αυτοί πυροβολούσαν εδώ,
γαμημένοι στα όνειρα μου έρχονται πεθαμένοι,
βρίσκουν άσυλος της χώρας μου όλοι οι ξένοι,
στα όνειρα μου η εγγονή του Καρατζαφέρη,
μπαίνει σε ξενοδοχείο μ'ένα μαύρο χέρι-’χερι,
στα όνειρα μου κάποια βράδια τυλίγω φέρετρα,
με μια σημαία κόκκινη μπλε και νιώθω υπέροχα,
αγέροχα τους κοιτώ και τους μιλώ στ'αυτί,
σκουπίδια καλό ταξίδι πίσω στην πατρίδα.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Οι γιατροί μου λένε πως είμαι αντικοινωνικός,
πως είμαι άρρωστος εμμονικός και ψυχωτικός,
μα νιώθω εντάξει μόνο στον ύπνο έχω ένα θεματάκι,
ότι πιο φρικτό το βλέπω και το κάνω πράξη,
στα όνειρα μου οι Αρμένιοι μπαίνουν στην πόλη,
και 5 εκατομμύρια Τούρκοι σφάζονται όλοι,
πληγωμένοι μου λένε γιατί τους λέω δεν ξέρω man,
εκεί που θα πάτε ψάχτε ρωτήστε τον Κεμάλ,
στα όνειρα μου πάνε στην Χάγη όλοι εκείνοι,
που ευθύνονται για τόσους νεκρούς στην Παλαιστίνη,
κι όταν πήγαν γεμίσαν οι κρεμάλες με ηγέτες,
γιατί είχε δικαστές στις έδρες κι όχι μαριονέτες,
στα’ονειρα μου δικάζουνε κάθε προδώτη,
κάθε Κώστα κάθε Ρουσόπουλο κάθε Λαλιώτη,
θέλω αίμα στα όνειρα μου όλα είναι ψέμα,
μα η αλήθεια κρύβεται στα όνειρα του καθένα,
τα όνειρα μου κόλαση γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και όραση,
στα όνειρα μου πόνος πολύς αίμα πολύ,
δεν αντέχω για αυτό και δεν κοιμάμαι πολύ.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Γιατ'είστε γαμημένοι στον ύπνο που πεθαίνει,
ότι αγάπησα ότι έγραψα και φώναξα σιωπαίνει,
φοβάμαι κάθε φορά που πέφτω και κοιμάμαι,
στον δρόμο του εφιάλτη με τις λεύκες περπατάμε,
στα όνειρα μου αίμα στα όνειρα μου ψέμα,
τα όνειρα μου είναι εξ ολοκλήρου γαμημένα,
στα όνειρα μου χάνεται ότι βρέθηκε κοντά μου,
στα όνειρα μου βλέπω μνήμα που `χει τ'όνομα μου,
αλήθεια το βράδυ ξυπνάω ζητάω βοήθεια,
σηκώνομαι και ανοίγω τα φώτα από συνήθεια,
μικρό παιδί κάθε πρωί έπαιζα με παιχνίδια,
τώρα σηκώνομαι με ένα πόνο μες τα στήθια,
και κάθε νύχτα βλέπω ξανά τα ίδια,
βλέπω παιδιά που ψάχνουνε τροφή μες τα σκουπίδια.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 278.
Έχω να κοιμηθώ μέρες.
Οι σειρήνες ακούγονται κάθε 2 λεπτά και ο εφιάλτης της πρώτης νύχτας επιστρέφει.
Γύρω μου η εξάντληση και το ντουβάρι που ακουμπάω παγωμένο.
Μπροστά μου περπατούν οι κουρασμένοι του περιθωρίου.
Δεν μιλάνε. Μόνο ένας μου μίλησε μια φορά σκυφτός και περήφανος.
Γερασμένος σταμάτησε μπροστά μου, κοίταξε προς τη μεριά μου και είπε:
«40 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που τραγούδησα για πρώτη φορά ….»