Μπαλωματής δεν ήμουνα, μήτε και πολιτζμάνος
κωδωνοκρούστης θα `πρεπε, ντε και καλά ρουφιάνος.
Να βαρώ τα σήμαντρα διά τους ευσεβείς
παίρνοντας κι επίδομα ως κουδουνιστής.
Θεέ μου πολυέλεε
μου τα `κανες κουδούνια.

Θα το `θελες μαμάκα μου, να είχα πάει στρατιώτης,
να είχα τα πτυχία μου, να γίνω κι εργοδότης.
Να `χα και μια σύζυγο, μία με σουτιέν,
να `χα κι αυτοκίνητο μία citroen.
Δουλειά δεν είχες, διάλοε,
γαμούσες τους γονέους.

Αγία Κατανάλωση, μην πας να με κουφάνεις,
η φρίκη είναι όμορφη, κι εμένα δε με πιάνεις.
Τα δεκαεξάχρονα κι αν εξευμενείς,
Με τρυπάρες και υγρά, θα στη φέρουνε.
Αλλού τα κακαρίσματα,
κι αλλού γεννάν οι κότες.

Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Συντρόφια σου σας έζησα, και μέρα με τη μέρα,
από φακές και τραχανά, πιάνο με ουρά
τα μυαλά του Datura να `χες μασκαρά.
Δάσκαλε που δίδασκες,
και λόγο δεν εκράτεις.

Αλήτη μ’ ανεβάζανε, φρικιό με κατεβάζαν,
στις γειτονιές που έζησες καθημερνά σε κράζαν.
Κι ήσαστε κυβέρνηση, κι ήμουν ο ληστής,
για την κοινωνία σας, είμαι εμπρηστής.
Κι ας τραγουδώ εμπρηστικά,
κι ας μένω στα τραγούδια.