Εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά με τσέρκι
κι οι θεωρίες σου με βρίσκουν μακριά
επιχειρήματα, παράλογα κ αστεία
και προσπαθείς να με τρελάνεις λογικά.

Eσύ γεννήθηκες για ν’ αγαπάς εσένα,
περνάς απέναντι και εξαίρεση καμιά.
Αν είναι έτσι αυτό που λες εσύ αγάπη
μάλλον ζητάς να με τρελάνεις λογικά...

Μελαγχολία μου, εσύ κυρία μου
σ’ όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...
Μες το πουκάμισο έχω μια θάλασσα
μα τη ζωή μου δεν μπορώ να την νοικιάζω

Άδειο δωμάτιο με θέα μόνο δάκρυ,
ξάγρυπνες νύχτες και αδέσποτα φιλιά,
και εγώ σου λέω πως αυτό δεν είναι αγάπη
και δεν μπορείς να με τρελάνεις λογικά.

Ψυχή μου δείξε μου την επανάσταση σου,
μην συμβιβάζεσαι σε θέματα καρδιάς.
Τι λόγο έχεις να νοικιάζεις τη ζωή σου
μελαγχολείς και σ’ αδιέξοδο τραβάς!