Σπόρια, τσίχλες πωλώ, καραμέλες σωρό,
τρέξτε πάρτε, παιδιά, να χαρείτε,
κοκοράκι λαμπρό, γλειφιντζούρι γλυκό,
μαντολάτο, εδώ θα τα βρειτε.
Εδώ το βοτάνι της αγάπης,
Διαλαλούσα `κείνο τον καιρό,
λάλαγα για πανηγύρια τρελά,
κι ένα χάρτινο λαό.

Μα στέρεψαν `κείνα τα τραγούδια
και δε γράφω πια για το κοινό,
αλλάζω στίχους καλαμπούρι βαρώ
κι απ’ το ίδιο πίνω το νερό.

Ποιος θε να `ρθει ρωτώ στο πανηγύρι αυτό
και δε θα γυρέψει ν’ αρπάξει
τα πανέρια μου και τα χέρια μου,
το χαρταετό μου να σπάσει.
Εδώ, αφέντηδες, μασάτε,
ό, τι αγγίξετε πιο τρυφερό,
κι εσείς, δούλοι, προσκυνάτε ωω
και βολεύεστε θαρρώ.

Όλες τρώτε τα παιδιά σας
κι όλοι σφάζεστε, ω γιες,
φάγατε και την καρδιά σας
κι οι βιτρίνες σας αστραφτερές.
Ποποποποποποπο, αχ τι κακό, αχ τι κακό,
ω τι κόσμο θωρώ στο πανηγύρι αυτό,
στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό,
που δεν έχει τελειωμό.

Ξέρω, ξέρω ένα παραμύθι που λέγεται
πως στήλη άλατος γεννήθηκε του Λωτ η γυναίκα
γιατί παράκουσε το θεσμικό σκατό
και γύρισε τα Σόδομα και Γόμορα να δει
που καιγόταν.

Κι άλλο ένα ξέρω παραμύθι, εσύ που θες να λέγεσαι λαός,
ειτ’ υπηρέτης, ειτ’ αφεντικός,
τη φυλακή σου αμπάρωσες γερά
και φρικιάς μπροστά στη λευτεριά
κι οπόταν σου σαλέψει η ζωή, τη λιντσάρεις.
Όλος ο κόσμος τώρα με μισεί κι απ’ το μεθύσι μου θέλει να πιει,
πηγαίνουν κούτσα κούτσα σπιθαμή
υπολογίζοντας ανταμοιβή,
δολοφονώντας τη Στιγμή.
Από τη μια το θάρρος θαυμάζω της γυναίκας του Λωτ,
για συνεργός σας, όντα, όντα σκοτεινά, δεν κάνω.

Ποποποποποποπο, αχ τι κακό, τι κακό,
ω τι κόσμο θωρώ στο πανηγύρι αυτό,
στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό,
που δεν έχει τελειωμό,
για τον κάθε χάρτινο λαό!
Για τον κάθε χάρτινο φρουρό!...