Τον ουρανό στοχάζομαι και τσ’ ομορφιές του κόσμου
Και σκοτεινό κι ολότυφλο μου φαίνεται το φως μου.

Γιατί δεν είναι μπορετό κορμί να ξεχωρίσει
Από την ίδια του ψυχή και να μπορεί να ζήσει.

Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
Πώς είναι τάχα δυνατό νά `χουνε ζήσης χάρη;

Και ποιος μιάς κόρης όμορφης φιλιά κι αγάπη χάνει
Κι απέ δεν έχει πεθυμιά πάραυτας ν’ αποθάνηι.

Συχνά πολύ αναστέναξα και με περίσσια ζάλη
Τούτα τα λόγια η γλώσσα μου τα πικραμένα ελάλει.

Γιατί ποια ελπίδα με κρατεί, ποιο θάρρος σ’ τέτοια κρίση,
Και δεν αφήνει τη φωτιά του πόθου μου να σβήσει;

Τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γή και τον αέρα,
Τα’ άστρα, τον ήλιο το λαμπρό, τη νύκτα, την ημέρα,
Παρακαλώ ν’ αρματωθού, να `ρθούν αντίδικά μου,
Την ώρα οπ’ άλλος θέλει μπεί πόθος εις την καρδιά μου!