Τα χέρια σου γράφουν στο ξύλινο σώμα
θ’ αναστηθώ αν με φιλήσεις στο στόμα
η αγάπη αυτή δε θα έχει ώρα
θα μας ενώσει με μία αιώρα
ήμουν μέσα σου μα δεν το ήξερες
μ’ έφερνες μόνο όταν με ήθελες
και τώρα κλαις πάνω απ’ το χώμα
αναρωτιέσαι πώς ήμουν και πώς δείχνω τώρα
είμαι ένας άγγελος πάνω απ’ τα σύννεφα
δε νιώθω άσχημα, αλλά ούτε περίεργα
σαν ένα κομμάτι απ’ τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ’ ένα απέραντο διάδρομο

Θα μετρήσω τ’ αστέρια και θα κοιμηθώ
θα ελευθερώσω τα όνειρά σου στον ουρανό
σα σκύλος στα πόδια μου θα κοιμηθείς
κι έτσι όπως σβήνει το φως θα χαθείς
αβοήθητος όπως όλες οι εποχές
αφήνοντας πάνω στα μάτια σου χιλιάδες γραμμές
προσευχές και συγκρούσεις για ένα θαύμα
η αγάπη σου μοιάζει μ’ ένα άπιαστο πράγμα
αρρωσταίνεις ακόμα απ’ τα αγνά αισθήματα
ζητάς βοήθεια γιατί δεν έχεις τίποτα
σαν ένα κομμάτι απ’ τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ’ ένα απέραντο διάδρομο