Οι μέρες των ποιημάτων μου
ήταν ατέλειωτες χαρές.
Ατέλειωτες χαρές
γαλάζιων θαλασσινών ταξιδιών των Φοινίκων
και παιχνιδιών του Δία.

Οι νύχτες είδαν το ξημέρωμα
στη λάμψη των ποιημάτων μου.
Οι μέρες ήταν φωτεινές
σπίρτα αναμμένα
και οι δρόμοι της ζωής μου
γεμάτοι με μικρά μαρμάρινα ελάφια.
Η αγάπη της ζωής
γεννημένη από όνειρα.
Όνειρα και αγάλματα ρημαγμένα,
απ’ τα άσαρκα χέρια της αρχαίας Ελλάδας
από το απαλό καστανόχρυσο μελάνι βαμμένων ποιητών.

Ένα παιδί ορφανό
που υιοθέτησε η Μούσα
έδειξε το δρόμο για τον Απρίλη
χωρίς να έχει τίποτα να χάσει.