Κάθε που χαράζει η μέρα
το γιαλό κοιτάζω πέρα
πέρα μακριά.

Να’ χα λέει ένα καΐκι
και με καπετάνιο ασίκη
ν’ άνοιγα πανιά.

Έλα καπετάν Γουζέλη
του πελάγου χίλιοι αγγέλοι
θα’ ναι φυλαχτό.
Η στεριά δε μας χωράει
τις χαρές μας τις χρωστάει
μες στον κόσμο αυτό.

Κάνε Θεέ μου καλοσύνη
φέρε και στο νου γαλήνη
να κινήσουμε
να ξεκινήσουμε.
Φτάνουν πια τόσα στραπάτσα
κάνε και καμιά μπονάτσα
ν’ αρμενίσουμε
άντε, ν’ αρμενίσουμε.

Κι απ’ τον Κρίκελο ως τα ξένα
θάλασσα πάρε κι εμένα
στην αγκάλη σου.

Μη θυμώνεις ουρανέ μου
και στο πέρασμα τ’ ανέμου
με βρει το άχτι σου.

Μέσα στου καιρού το μάτι
το 'βαλε η ζωή γινάτι
να φουντάρουμε.
Καπετάνιο στο τιμόνι
κι ας το κύμα να ζυγώνει
θα τη βγάλουμε.

Κάνε Θεέ μου καλοσύνη
να κοπάσει το μπουρίνι
κι ίσα στ’ ανοιχτά
ίσα στ’ ανοιχτά.
Κάνε και καμιά μπονάτσα
στη ζωή μου τα 'χω μάτσα
πίκρες βάσανα
φουρτούνες βάσανα.