Πήρα το δρόμο τον μακρύ
πήρες κι εσύ το μονοπάτι
κι απ’ την αγάπη την πικρή
είχα κι εγώ κρατήσει κάτι.

Μα πέτρα βρήκε το χαρτί
και πριν του ήλιου η πόρτα κλείσει
θα 'χουμε δει σε μια κορφή
του χωριανού μας το ξωκλήσι.

Κι εκεί στην ήμερη πλαγιά
με το χαμόγελο τ’ αγέρα
θα 'μαι του κόσμου Παναγιά
θα 'μαι του πόνου σου μητέρα.

Πριν να μας μοίραζε η αυγή
με τ’ ανθισμένο της το χέρι
ήσουνα δάκρυ και πληγή
κι ήμουνα βάλσαμο κι αστέρι.