Φούντωσ’ η `Ανοιξη κι εδώ σε κάθε δέντρου κλώνο.
Τα πάρκα λουλουδίσανε κι εκείνα.
Μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους παρά μόνο
πως λείπω μακριά `πό σέν’ Αθήνα.

Έρχετ’ ακάλεστη, βουβή, μες στου ηλιού το θάμπος
βροχούλα που κανείς δεν υποπέφτει
και νιώθω η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως
ξεχωριστά για μένανε να πέφτει.