Ο τόπος που γνώρισα δεν είναι εδώ
θα πω ό,τι πρόλαβα λίγο να δω
παρτίδα που παίχτηκε σε χώρα νεκρή
μια θάλασσα αρμύρα, μια γεύση πικρή.

Η πατρίδα μου, την ελπίδα μου τη σκοτώνει
σπέρνει θάνατο και αθάνατο με λυτρώνει
ποιό το σφάλμα της, ποιο το άλμα της, ποια η ευχή μου
αχ, Ελλάδα μου στα τραγούδια που λέω, σ’ αγαπώ.

Παιδιά παίζουν έρωτα πλάϊ στο γκρεμό
φορώντας χρυσό φυλαχτό στο λαιμό
Ελλάδα, ρεμπέτικο βήμα, βαρύ
τα κρίματα λάθη με μιας συγχωρεί.

Μεγάλωσα πίνοντας λάβα και γη
δεν είδα καμιά στη ζωή μου αλλαγή
μονάχα με σώζει το ανήλεο φως
το χέρι που γίνεται χέρι αδερφός.