Οι αισθήσεις σου δεν λειτουργούν
μα λειτουργούν καλά οι παραισθήσεις σου.
Βαρέθηκα τη μαύρη αλήθεια
θέλω να γυρίσω στα παραμύθια.

Κλείνω τα μάτια και αυτά που βλέπω
δεν είναι κάστρα, δεν είναι παλάτια.
Βλέπω έναν πίνακα, ένα άδειο κάδρο
που δε δείχνει τίποτα είναι όλο μαύρο.

Νιφάδες ήλιου πέφτουν στο χώμα
δεν ξέρω πώς θα τη βγάλω ακόμα έναν χειμώνα.
Στα δόντια κρατάω τη λέξη ουτοπία
σ’ αγαπώ μα αυτό δεν έχει σημασία.

Γύρω μας γυρίζουν αόρατα έντομα
τα κορμιά μας λυγίζουν σε ένα περίεργο τέντωμα.
Μαριονέτες του ανέμου του κενού διαστήματος
ίσως να’ ναι οι ζωές μας στίχοι κάποιου ποιήματος.

Το φεγγάρι έχει εκτροχιαστεί
και στη θέση του μένει μια τρελή μουσική.
Έλα μαζί μου στη μινόρε τη χώρα
κάθε πρωί θα μας ξυπνάει η μπόρα.

Αέρα φύσα να φύγει η νύχτα
απάντηση δε βρήκα στα όνειρά μου.
Με την βάρκα των ίσκιων τώρα θα φύγω
και μπορεί σ’ ένα δρόμο να με δεις για λίγο.