| |
μουσόφιλος
08-05-2018 01:24 | Η εισαγωγική εικόνα του ποιήματος είναι οικεία για τους περισσότερους, και μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστική για τη συνήθη αναπαράσταση των ηλικιωμένων ανδρών. Το θορυβώδες καφενείο λειτουργεί ως το -σχεδόν στερεοτυπικό- σκηνικό του ποιήματος. Στο μέσα μέρος αυτού του καφενείου κάθεται μόνος του ένας γέρος με μια εφημερίδα μπροστά του. Η μοναξιά του γίνεται με ενάργεια αισθητή, εφόσον σ’ ένα χώρο γεμάτο ανθρώπους εκείνος κάθεται μοναχός του. Ο ποιητής φανερώνει την απέχθειά του και τον τρόμο που του γεννά η περίοδος των γηρατειών με έναν χαρακτηρισμό εξαιρετικής έντασης «μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια». Τα γηρατειά συνοδεύονται, όπως φαίνεται να πιστεύει ο ποιητής, με την περιφρόνηση των άλλων, με την υποτίμηση και την εγκατάλειψη, εφόσον συνιστούν μια άθλια περίοδο στη ζωή των ανθρώπων∙ μια ανώφελη περίοδο παρακμής. Κι έρχονται, έτσι, σε πλήρη αντίθεση με τα χρόνια της νεότητας∙ τα χρόνια κατά τα οποία ο άνθρωπος έχει δύναμη, ομορφιά και λόγο. Ο λόγος, πιθανώς, λαμβάνει διττή έννοια, αποδίδοντας τόσο την εκφραστική δυνατότητα και άνεση, όσο και την ακμαία ακόμη λογική ικανότητα.
Ο ήρωας, λοιπόν, του ποιήματος εμφανίζεται να βασανίζεται από τη σκέψη πως χάρηκε ελάχιστα τα χρόνια της ακμής του∙ πως έφτασε στην άθλια αυτή ηλικία της παρακμής χωρίς να ζήσει στο έπακρο τα χρόνια που είχε πραγματικά τη δυνατότητα να απολαύσει τη ζωή του. Τώρα πια η σωματική και πνευματική δύναμη, όπως και το σωματικό του κάλλος έχουν χαθεί.Ο Γέρος του ποιήματος έχει πλήρη επίγνωση των γηρατειών του, πρόκειται άλλωστε, για μια κατάσταση που τη νιώθει, αλλά και τη βλέπει επάνω του. Η απώλεια της νεότητας γίνεται αισθητή τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, αφού η φθορά του χρόνου δεν αφήνει τίποτε ανέπαφο. Εκείνο, ωστόσο, που του προκαλεί έκπληξη μαζί και πόνο είναι το γεγονός πως η εποχή κατά την οποία ήταν κι εκείνος νέος μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες. Το πέρασμα από τη νεότητα στο γήρας φαίνεται σαν να συντελέστηκε γοργά, μη αφήνοντας στον ήρωα τον αναγκαίο χρόνο να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αυτή αλλαγή.
Το διάστημα ανάμεσα στην ομορφιά της νεότητας και την απελπισία του γήρατος φαντάζει απροσδόκητα μικρό.Ο ήρωας του ποιήματος -η εκδοχή ενός ηλικιωμένου κατά την άποψη του ποιητή- βασανίζεται από τη σκέψη πως άφησε ανεκμετάλλευτα τα νιάτα του, ακολουθώντας κατά τρόπο ανόητο τις υποδείξεις της Φρόνησης, που του συνιστούσε πάντοτε εγκράτεια και σύνεση, με την ανυπόστατη και ψευδή διαβεβαίωση πως έχει πολύ καιρό μπροστά του και πως δεν έχει λόγο, άρα, να βιάζεται και να αφήνεται σε παρορμήσεις της στιγμής.
Μια διαβεβαίωση που φανερώνεται τώρα μεγάλο ψέμα, αφού τα χρόνια αυτά, τα χρόνια της ακμής, της δύναμης και της ομορφιάς πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα, αποδεικνύοντας πως στην πραγματικότητα δεν είχε πολύ καιρό.
Η προσωποποιημένη Φρόνηση, η σύνεση δηλαδή, που θέλει τον άνθρωπο προσεκτικό και μετρημένο στη συμπεριφορά του, εμφανίζεται εδώ ως κακή σύμβουλος, εφόσον καταλήγει να αποτρέπει τους ανθρώπους από το να βιώνουν όσα πραγματικά επιθυμούν κι όσα πράγματι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους.
Ο ήρωας του ποιήματος σε μια επώδυνη διαδικασία συναισθηματικού μηρυκασμού περνά τις ώρες της μοναξιάς του αναλογιζόμενος πόσες ορμές συγκράτησε, χωρίς να τις ικανοποιήσει και πόση χαρά θυσίασε, προκειμένου να μην κάνει κάτι το παρορμητικό ή ασύνετο. Ευκαιρίες απόλαυσης και ευδαιμονίας που πήγαν χαμένες κι είναι τώρα αδύνατον να τις αναπληρώσει, αφού είναι πια γερασμένος και δεν έχει μήτε τη σωματική δύναμη μήτε τη σωματική ομορφιά.
Τώρα, λοιπόν, που όλα έχουν περάσει κάθεται και αναθυμάται κάθε χαμένη ευκαιρία, και συνειδητοποιεί πόσο ανόητος υπήρξε∙ πόσο άμυαλος. Μια ζωή γεμάτη συγκράτηση και στερήσεις, που του άφησε μόνο τη θλίψη των απωθημένων. Μια ζωή, στο πλαίσιο της οποίας θα μπορούσε να έχει γευτεί πλήθος απολαύσεων και ευδαιμονικών στιγμών, αφέθηκε να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Ο ηλικιωμένος ήρωας, ωστόσο, από την πολλή σκέψη κι από την επίμονη επιστροφή στις αναμνήσεις του παρελθόντος ζαλίζεται και καταλήγει να αποκοιμιέται πάνω στο τραπέζι του καφενείου. Η πάλη, άλλωστε, με τις μεταμέλειες και τα απωθημένα δεν μπορεί να αποδώσει τίποτε άλλο πέρα από θλίψη και απογοήτευση, αφού στην ηλικία αυτή ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να επανορθώσει∙ δεν έχει τη δυνατότητα μιας νέας ευκαιρίας.
Η παρουσίαση, ωστόσο, της ηλικίας αυτής από τον Καβάφη μοιάζει ιδιαίτερα καταδικαστική, καθώς δεν αφήνει περιθώρια καμίας ουσιαστικής ευχαρίστησης ή ψυχολογικής γαλήνης στους ηλικιωμένους ανθρώπους, γεγονός που προφανώς απέχει από την αλήθεια. Όπως, άλλωστε, διαπιστώνει κι ο ίδιος ο Καβάφης καθώς προσεγγίζει την ηλικία του γήρατος, ο άνθρωπος δεν παύει ποτέ να αναζητά και να βρίσκει ενασχολήσεις που του προσφέρουν, αν όχι σωματική, τουλάχιστον πνευματική ευχαρίστηση. Ένας δημιουργός, για παράδειγμα, όπως είναι ο ίδιος ο Καβάφης, μπορεί να φτάνει στο γήρας και να συνεχίζει να είναι παραγωγικός, και μάλιστα να είναι σε θέση να δημιουργεί ίσως και τα καλύτερα έργα του, αξιοποιώντας τις εμπειρίες της μακρόχρονης ζωής του και την καθαρότητα της σκέψης που φέρνει το καταλάγιασμα των σωματικών επιθυμιών [https://latistor.blogspot.gr.] |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
