(στην εισαγωγή ακούγονται στίχοι του Μικέλη Άβλιχου από
το ποίημα του "Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις" )

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο

που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά

το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο

που η δυστυχία των άλλων τού γεννά.


Το φθονερό του μάτι το σβησμένο

που δείχνει βουλιμιά για συμφορά

μας εξηγούν γιατ’ είναι διψασμένο

τ’ αχείλι του και πόλεμο ζητά.


Διψάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους

πατέρες και μανάδες που μισεί, 

να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους
θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.

Για τούτουπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει

Όρνιο, που για κουφάρια αναστενάζει!

Με λίγα λόγια κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα
απόψε θρηνώ όσα χρόνια αγαπάω.
Εδώ χτυπήσανε πρόσφυγες στο Πέραμα,
στους τάφους των δικών μου ντρέπομαι να πάω.
Πως γίναμε έτσι λασπερά ποντικοσώμματα
Και ποια κατάρα δίπλα μας φωνάζουμε να `ρθει;
Τα κατουρήματα του χρόνου σ’ αυτά τα χώματα
κάναν τη μυρωδιά μας για πάντα να χαθεί.
Ποια λύσσα κακιά και ποια της πείνας αφορμή,
κάνει τ’ αλάνια τα παλιά ανθρωπόμορφα κτήνη.
Πως ξεχαστήκαν της προσφυγιάς μας οι λυγμοί;
Τι άλλο ακόμα μπορεί να γίνει;
Εδώ ήτανε το απάγκιο μας, κάναμε όλοι υπομονή,
Είχαμε ταιριάξει τις παραξενιές μας.
Ήτανε το απάγκιο μας, κάναμε υπομονή
Τα δίναμε όλα απλόχερα και τις ευχές μας.
Ξεχάσαμε όμως τα παιδιά μας και πάνω στην ανησυχιά τους
Ήρθε μια πρόταση, μια μαύρη αφήγηση.
Τρύπησε στο μυαλό τους, έσφιξε τα κορμιά τους
και τους πότισε με μίσος κι εκδίκηση.
Κι άντε μάζεψε τα κι άλλαξε τα γούστα τους,
Έχουνε δήθεν αντρέψει, βιώσαν το μαρκάρισμα.
Μη τυχόν και γινήτε σα τα μούτρα τους,
το παραμύθι αυτό δεν τελειώνει με λυντσάρισμα.
Ψάχτε τον τρόπο `κείνο τον μαγικό της ζωής
μέσα απ’ τα σχολειά και τα σαλόνια σας.
Να τους μάθετε ποιος είναι ο τόπος της φυγής,
αλλιώς πάνω στους τάφους σας θα κρεμάνε τα εγγόνια σας