Στάσου παράμερα, φτιάξου πατήθηκες,
απ’ όσα αρνήθηκες, σφυροκοπήθηκες.
Όρθιε βλακόλιθε, σακί με μπάζα,

σε ψυχοκέντησαν καλά με μυθομάζα.

Ανυποψίαστε, σταμάτα να μετράς τη ζωή με καράτια.

Κοίτα αν τολμάς απ’ ευθείας μες στου δράκου τα μάτια.

Άκου και μάθε από τη ζοφερή σιωπή του, 

παιδί του να γινόσουν, ξεχωριστό παιδί του.

Να καταλάβαινες πως εδώ μας πετάξαν, 

μας απολύμαναν πολιτικά και μας τάξαν

παραδεισένια ησυχία, κολασμένη αφθονία, 

τραπέζια πλούσια, παιχνίδια, βιβλία, θρανία, 

ζωή τολμήσαν και μας τάξαν οι δειλοί ζωή, 

σα μια ατέλειωτη του ονειροχρόνου γιορτή.

Κι ούτε ρωτάς γιατί - (κι ουτε ρωτας γιατι)

ακυρωμένη συνείδηση -- καμένο χαρτί --

Όσο κι αν το εύχεσαι, δε θα σε προσπεράσω,

στα μάτια σου ξανά τα ολόξενα θα συνταιριάσω.

Μη νοιαστείς και θυμηθείς τα κοντινά γεννήματα μας

Μη θαρρέψεις και πεις τα ονόματά μας.

Δε σου κακιώνω, σε μένα πιο πολύ θυμώνω

που τόσα χρόνια μυριάδες λέξεις μπροστά μας απλώνω

από τα σώψυχα μου μέσα μα κανείς δε γλιτώνει, 

απ'αυτούς που γεννηθήκαμε στη κόκκινη ζωνη.

Στέκομαι και κοιτάω αποκομένος.

Το χρυσωπό όνειρο τους τελειώνει.

Φλέγομαι κι εσύ φοβισμένος

παρακαλάς να μη μείνουμε μόνοι.

Σε δέχομαι, μα εσύ κυρτωμένος, 

τόσο λιγόλογος που δε βλέπω σκόνη, 

παραμερίζεις και ξεχνάς ο καϋμένος

πως γεννηθήκαμε στην κόκκινη ζωνη

Παντα στα δυσκολα ήμασταν μόνοι
μας θυμουνται μονο οταν ζορισουν οι καιροι
καθε στιχος μου τελευταια μου θυμωνει
οταν τον κανουνε μοτό και τσιτάτο οι αποσκεροί
σε ικετευω μη τους δινεις απ’ τα ομορφα ούτε στάλα
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν το εκτιμάει κανείς τους
αρνήσου βοήθεια από καθε κουφάλα
ολοι στα δυσκολα κοιτάν το μαγαζι τους
τους αριστερους τους έπιασε η κάψα τώρα
που φτάσανε οι καραφλοί δίπλα στο κώλο τους
μα τα φίδια που σέρνονται σ’ αυτή τη χώρα
γεννηθήκαν πιστεύω απ’ το κόρφο τους.
Μη ψαρωνεις αδερφε μου με τισ ανοιχτες αγκάλες
Κάποιους με τους φασίστες στην ιδια μοιρα τους εχω
Τις ιδιες για μας ονειρεύονται κρεμάλες
Απ’ της ντροπής την επανάσταση απέχω.

Πάντα στα δύσκολα ήμασταν μόνοι
Μονοι θα το πάμε όσο βαστάμε
Το ονειρο μας εμάς δε τελειώνει
Σε κανένα πούστη απ’ αυτους δε χρωστάμε
Πάντα στα δύσκολα ειμασταν μονοι
Μονοι θα το παμε και θα τραγουδάμε
Για όσους τυχαία βρέθηκαν στη κόκκινη ζωνη
Αυτούς νοιαζόμαστε, σ’ αυτούς χρωστάμε.

Στέκομαι και κοιτάω αποκομένος.

Το χρυσωπό όνειρο τους τελειώνει.

Φλέγομαι κι εσύ φοβισμένος

παρακαλάς να μη μείνουμε μόνοι.

Σε δέχομαι, μα εσύ κυρτωμένος, 

τόσο λιγόλογος που δε βλέπω σκόνη, 

παραμερίζεις και ξεχνάς ο καϋμένος

πως γεννηθήκαμε στην κόκκινη ζωνη