Μπροστά στα μάτια μου τα όμορφα δραπετεύουν,
μα δε ζυγώνουν πια στην ησυχία μου.
Αγκαθερά τα χρόνια πια, δε με χαιδεύουν,
η κοινή λογική δεν είναι η κατοικία μου.
Όσα αφήσαμε για αργότερα μας τρέχουν από πίσω
κι όσοι για λίγο σκιάχτηκαν σε δρόμους μεγάλους
γυροφέρναν στα εύκολα, από που ν’ αρχίσω;
όσο μετράς για σένα , μετράς και για τους άλλους.
Ξεστρατημένος στη χαρά ή αφημένος στη θλίψη
Έζησα για να μάθω και δεν έμαθα να ζω.
Καμιά χαμένη ευκαιρία δε θα μου λείψει,
Όποιον αγκάλιασε η τύχη τον άφησε χαζό.
Αδιαφορώ για κάποιους, μ’ ανησυχώ για τους καιρούς
μα δεν ξεχνάω τις προσβολές τις ασυγχώρητες
κι ότι όση αγάπη έχω πάρει την ξόδεψα σε πονηρούς
στιγμές, ανομολόγητες.
Παρά τα λάθια μου και το αμοίραστο κρίμα
ακόμα δε νοιάζομαι για όσα φέρνει η ώρα.
Δε προστυχεύω την ψυχή μου για το χρήμα.
Θα προγκίξω τα πάντα, πριν τη κατηφόρα.

Ποτέ μου δε νοιαζόμουνα
για όσα φέρνει η ώρα.
Γρήγορα σιχαινόμουνα
αυτούς που `φέρναν δώρα
τα όμορφα μοιραζόμουνα
σε τούτη εδώ τη χώρα.
Πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα.

Κι ενώ όλα διαβαίνουν και περνούν
ο κόσμος φορτωμένος με την κακοτυχιά του
γραπώνεται απ΄τις μνήμες που θολώνουν και γερνούν
κι έτσι χάνει κι ο καλός τη πονοψυχιά του.
Από λεβάντα και θυμάρι, λάσπη κι αγκάθι
η ζωή δε βγαίνει έτσι αδερφέ, ούτε ζυγιάζει
η πλημμυρίδα δε προλαβαίνει να σου μάθει,
μια και καλή σε πνίγει κι ησυχάζει.
Και τα όνειρα σαν δάκρυα απ’ ορθάνοιχτο μάτι
κοιτάν να αποσωθούν, απ’ την ατέλειωτη τρέλα
σαν πέτρινο έρημο και γέρικο κρεβάτι
σε μια κρυμμένη απ’ τον ήλιο χαμοκέλα.
Τίποτα δε μας χαρίστηκε ποτέ αδελφέ μου
ούτε έκρυβε η σπάταλη ζωή για μας τα δώρα
γι αυτό φοβόμουν στις απότομες τις γυρισιές μου
μην ανταμώσω, άλλη μια κατηφόρα

Ποτέ μου δε νοιαζόμουνα
για όσα φέρνει η ώρα.
Γρήγορα σιχαινόμουνα
αυτούς που `φέρναν δώρα
τα όμορφα μοιραζόμουνα
σε τούτη εδώ τη χώρα.
Πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα.

πάντα ήσυχα κοιμόμουνα
σαν πέρναγε η ώρα
στους δυνατούς πιανόμουνα
κοίτα πως γίναν τώρα
τον κόσμο ονειρευόμουνα
χωρίς μια ανηφόρα
πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα