Κάποτε, δίπλα στο σκοτάδι ενός μοιρολογιού
μοιράστηκε μαζί μου ο κύρης του φευγιού
ότι φτάνει ένας προφήτης, κόλακας και χαμερπής
που θ΄αναγγείλει τον καιρό της σιωπής.

Πλάι του λέει, θα στέκουν πανικοί στοιχειωμένοι
και την αλήθεια θα ψιθυρίζουν μόνo οι κρυμμένοι.
Το χτες θ’ απογίνει μια θλιμμένη ιστόρηση
κι οι μελανοί ουρανοί θ’ απαιτούν συγχώρεση.

Υπάρχει, όμως, ρωγμή για τα βουνά τα μυρωμένα,
εκεί που τα ανερμήνευτα στέκουν λησμονημένα.
Για μένα είπε: δεν αποκάμαν τα όμορφα ακόμα.
Ακούω τ’ άνθη να βλασταίνουν κάτω από το χώμα.

Πρόσεχε λοιπόν όσους τον ήλιο ψαλιδίζουν
Είναι πιο βουβοί απ’ τους νεκρούς και το γνωρίζουν.
Ξεμασκαρέψανε, φανήκαν κόσμοι μακρινοί
κι εκεί, πανάκριβη η στιγμή και η ζωή φτηνή.

Στο πρώτο φέγγος, λοιπόν, του μαύρου πρωινού,
πάνω στον αναπαμό ενός φόβου αλλοτινού,
όταν θ’ ακούσεις πνιχτό καμπάνισμα απ’ την πόλη
Είναι που θα `χουν μοιραστεί οι νέοι ρόλοι.
Και τα φιδογεννήματα σε λόχους ιερούς
την καμωμένη αποσιωπή θα σκορπίσουν στους εχθρούς
και μόνο κάποιοι σ’ αυτή την πλέρια λησμονιά,
άφθαρτοι, θα δείξουν νοιάξη και σπλαχνιά.

Με βρήκες κύρη, απόψε, σχεδόν να θρηνολογώ.
Έπινα τις σκέψεις μου κι είχα μεθύσι αργό
Κι ήρθες, του ήλιου μου το φως να με πείσεις να ξοδέψω,
Κ αι το σάλιο του δράκου να βρω και να σμιλέψω.

Για ποιον να σπαταλήσω αφοβισιά;
Για το αγελαίο πλήθος που χρόνια ζει όλο ξιπασιά;
Ούτε φτυσιά. Είμαι ανάξιος των ευχών τους.
Ασ’ τους εκεί, στην εξορία των πράξεων τους.

Νους λερός, ακόμα και στα βάσανα λερός.
Από άφλογο κερί, γιατί γυρεύεις φως
Εξάλλου το μίσος μού προκάλεσε αμνησία.
Ξέχασα τι σημαίνουν, σφαχτάρι και θυσία.

Αυτοί με είχαν βαφτίσει ζοφερό μυνηματία.
Με χρέωναν μιζέρια, ταραχή και αλητεία.
Τώρα, στις φιδογέννες, σε στείλανε στου «μόνου»
για να τον πείσεις να συρθεί στην αγκαλιά του χρόνου.
Πες τους, λοιπόν, ο ήρωας απ’ το έργο αυτό θα λείψει,
ολόγυρα του ακόμα βαριανασαίνει η θλίψη.
Τρελή απάντηση σου δίνει ο τρελος
κι αφού αρνιέται κι ο ουρανός να μοιράσει φως.

Πες στους παλιούς σιχαμερούς ψιθυριστές
ότι μόνοι τώρα, θρηνούνε για το χθες
κι ότι παρ’ όλο που γέρασα σε πόλεμο άνισο,
κανείς που εκτιμώ δεν πήγε στον παράδεισο.

Κλωσήσατε τα φιδοαυγά στην τρύπα μόνοι
και να που απάντησε ο καιρός.
Από την τέφρα του χτες φυλάτε σκόνη.
Λαός λερός και στα βάσανα λερός.

Λοιπόν, συντρόφοι και ψιθυριστές,
τσάμπα στείλατε τον κύρη του φευγιού.
Γιατί όσες μάς κλέψατε στιγμές
γίνανε μελωδίες θρηνητικές μοιρολογιού.