Πόσα παράπονα κρατάς
και πόσες νύχτες ξεγελάς
κάτω απ'το πέπλο της σελήνης.
Πόσες χαμένες μουσικές
και πόσες λύπες ακριβές
από το στόμα τους να πίνεις.

Αλλάζω χρώμα και πνοή
και μια φωνή με οδηγεί
να πάω εκεί που ταξιδεύουν.
παίρνω στα χέρια μου σκοπούς
και στα μαλλιά μου θησαυρούς
που τραγουδάν αυτοί που ξέρουν.

Βγαίνω στο δρόμο γελαστή
ότι με θρέφει και με ζει
είναι μονάχα αυτό που θά ρθει.
Δεν παίρνω τίποτα μαζί
και η βαλίτσα μου αδειανή
μπροστά η ζωή, πίσω τα λάθη.

Δε φύλαγα για το μετά
μόνο το τώρα με κρατά
δεν έχω τίποτα στην άκρη.
Έφτιαξα χρόνια από στιγμές
και όσες μάζευα φωτιές
ως το πρωί γινόταν στάχτη.