Πώς έγινε η ζωή μας, μη χειρότερα,
όλο προσεχώς κι όλο αργότερα,
πάλι το δάχτυλό μου στη σκανδάλη
από κανάλι σε κανάλι.

Ζωή μου ιπτάμενη, επί ξύλου κρεμάμενη
σε κοιτάζω και δακρύζω,
απ’ το τίποτα πιάνομαι, στο ψέμα σου χάνομαι
κι’ απ’ τις στάχτες ξαν’ αρχίζω.

Πώς έγιναν οι φίλοι, δε γνωρίζονται,
παραπήραν φως κι εξαφανίζονται,
πέφτουν στη φωτιά τους μεθυσμένοι,
στα "χάι" τους φυλακισμένοι.

Ζωή μου ιπτάμενη, επί ξύλου κρεμάμενη
σε κοιτάζω και δακρύζω,
απ’ το τίποτα πιάνομαι, στο ψέμα σου χάνομαι
κι’ απ’ τις στάχτες ξαν’ αρχίζω.