Ήσουν εσύ στα είκοσι κι εγώ στα δεκαέξι
στην αγκαλιά μου έτρεχες, αγέρι μου – αγάπη μου
δίχως να πεις μια λέξη
Της Κυριακής τ’ απόγευμα, δραχμή το χαρτζιλίκι
για τον κινηματόγραφο, αγέρι μου – αγάπη μου
που `παιζε την Αλίκη

Χρόνια περασμένα τόσες αναμνήσεις
ότι και να δίνεις για να τ’ αναστήσεις
πώς να τ’ αναστήσεις – πώς να τ’ αναστήσεις;

Ήσουν εσύ στα είκοσι κι εγώ στα δεκαέξι
τα παιδικά μας όνειρα, αγέρι μου – αγάπη μου
ο χρόνος τα ΄χει κλέψει
Της Κυριακής τ’ απόγευμα, σεργιάνι στην πλατεία
παίζαμε και γελούσαμε, αγέρι μου – αγάπη μου
μαλώναμε γι’ αστεία