Δεν μπορείς, εσύ, γι’ αγάπη να μιλάς,
ασυνείδητη, δικαίωμα δεν έχεις,
το κακό που μου `χεις κάνει, το ξεχνάς,
ένοχη, ένοχη,
τέτοιο θέατρο να παίζεις, πώς τ’ αντέχεις;

Μια σταλιά φιλότιμο δεν έχεις,
απορώ, για πες μου, πως τ’ αντέχεις,
πώς μπορείς, στα μάτια, να με βλέπεις,
ασυνείδητη,
μια σταλιά, δεν έχεις, ευθιξία
και ξεχνάς πως ήσουνα η αιτία
να χαθεί μι’ αγάπη σαν θρησκεία,
ασυνείδητη.

Δεν μπορείς, εσύ, γι’ αγάπη να μιλάς,
είναι πρόκληση τα λόγια σου για μένα,
θα σ’ το πούνε και οι πέτρες που πατάς,
ένοχη, ένοχη,
ότι πέθανε μι’ αγάπη από σένα.

Μια σταλιά φιλότιμο δεν έχεις,
απορώ, για πες μου, πως τ’ αντέχεις,
πώς μπορείς, στα μάτια, να με βλέπεις,
ασυνείδητη,
μια σταλιά, δεν έχεις, ευθιξία
και ξεχνάς πως ήσουνα η αιτία
να χαθεί μι’ αγάπη σαν θρησκεία,
ασυνείδητη.