Ήταν, κάποτε, μια χώρα,
καλή ώρα, σαν και τώρα,
που υπήρχαν παλληκάρια,
δυνατά σαν τα λιοντάρια.

Όμως, ξένοι τη ζήλεψαν
και τη χώρα αυτή, την κλέψαν,
τη φορτώσανε στ’ αμπάρια
και την πήγαν στα παζάρια.

Και δε φτάναν τα κλεφτρόνια,
φτάσανε καινούργια πιόνια,
θέλανε να κυβερνήσουν
κι απ’ το χάρτη να τη σβήσουν.

Το κακό, όμως, δε φτάνει,
εμφανίστηκαν ρουφιάνοι,
τα κλεφτρόνια προσκυνάνε
και μαζί μ’ αυτούς τ’ αρπάνε.

Όλοι, τώρα, ενωμένοι,
την εκλέβαν την καημένη,
κάθε μέρα αιμορραγούσε
κι απ’ τα πάθη της βογγούσε.

Κι έτσι, την εκάναν στάχτη,
όλοι που την είχαν άχτι,
μα απ’ τη στάχτη της γεννούσε,
αντριωμένους ευλογούσε.

Ήταν, κάποτε, μια χώρα,
καλή ώρα, σαν και τώρα,
που έχει πάντοτε λιακάδα,
γιατί λέγεται.........-