Παλιά κυρά στα χρόνια μου τα γκρίζα,
σέρνεις της μοίρας όλους του χορούς.
Η πιο βαθιά για μένα είσαι ρίζα
που με κρατάει σ’ όμορφους καιρούς...

Τους καημούς σου στέριωσες ελπίδες
κι ένα φιλί στα μάτια χωρισμού
η πιο μεγάλη απ’ όλες τις πατρίδες
και τη στιγμή να ζεις του γυρισμού.

Και ένα μικρό ξυπόλητο `χα μείνει,
τα βράδια κλαίει στης καρδιάς μου τις γωνιές.
Απ’ την πατρίδα ό,τι έχει μείνει
ένα γεράνι στ’ ουρανού τις γειτονιές...

Μ’ ένα φτηνό στους δρόμους πανωφόρι
και μια πληγή βαθιά σου για σταυρό,
στης μοναξιάς κλεισμένοι το βαπόρι
κι εγώ ακόμα ψάχνω να σε βρω...

Τις φλόγες πίσω έμεινε η ζωή μου
και τώρα σε καινούριες εποχές
σε παίρνω ανάσα στην αναπνοή μου
όταν στα μάτια πιάνουν οι βροχές...