Έβγα λαλιά απ’ τα χείλη μου
και πέτα με τ’ αγέρι
βρέστονε που’ χει τον καημό
και δώσε του το χέρι

όπου ακούς ένα λυγμό
να κλαίνε την αγάπη
γίνε το βράδυ συντροφιά
συγχώρα τους τα λάθη

σίμωσε αυτόν που κυνηγά
το άπιαστο όνειρό του
δώσε στη φλέβα του φωτιά
ν’ αντέξει τον κημό του

δρόσισε και τα χείλη της
που δεν έχουν φιλήσει
βάλε στη δίψα της μιλιά
να βγει να τραγουδήσει

όποιον αντέχει να μισεί
γλύκανε την καρδιά του
κι αν αντικρίσεις λησμονιά
φύγε πολύ μακριά του

έλα και μάθε μου κι εμέ
του μοναχού τον πόνο
να τραγουδώ χωρίς μιλιά
με την καρδιά μου μόνο