Θυμάσαι τότε που νωρίς
κλεινόμασταν στο σπίτι
προτού ακόμα τη ζωή μας
φυλακίσει το γυαλί
μες στων ματιών σου το βυθό
γλιστρούσα σαν το δύτη
προτού με μιας να μας χωρίσουν
χίλιοι δέκα στεναγμοί

θυμάσαι που τον είχαμε
μη στάξει και μη βρέξει
προτού τα λόγια του παλιώσουν
σαν μπαγιάτικο ψωμί
μα όταν σφίξαν τα λουριά
έφυγε πριν να φέξει
προτού τον πάρουνε τα βόλια
και λερώσει τη στολή

αρχίσανε τα δύσκολα
μην το γελάς Μαρία
κι αυτός ο βουτυρομπεμπές
μας κάνει θεωρία

τώρα μονάχος τριγυρνώ
σκυφτός στους άδειους δρόμους
ψάχνω την άκρη απ’ το νήμα
απ’ τη μπόρα να σωθώ
κι αυτός το βάρος πέταξε
απ’ τους δικούς του ώμους
κι απ’ το γυαλί χωρίς αισχύνη
παριστάνει το σοφό