Στο ανοιχτό σου παραθύρι κοιτάω τα δέντρα,
τρέχουν οι χυμοί τους μες τα φύλλα.

Δως μου να πιω τον ίδιο χυμό
που αφήνει η καρδιά σου στον άνεμο,
να δεις αν μπορώ να `μαι φύλλο και `γω,
να σε ζεστάνω.

Στο ανοιχτό σου παραθύρι βλέπω μακριά τα σύννεφα,
το νεράκι που κι αυτά θα βρέξουν.

Δως μου να πιω το ίδιο νερό,
ποτίζει τη χαρά μας καθάριο, διάφανο.
Να δεις αν μπορώ να μαθαίνω να ζω,
να ξεδιψάσω.