Ερωμένη μου αθλία, μετεβλήθης λοιπόν τόσον !
Πώς λοιπόν, απεστερήθης των θελγήτρων σου την δρόσον !
Πώς ! Εξέλιπον τα ρόδα του προσώπου σου εκείνα !
Πώς ! Το βλέμμα σου δεν έχει την προτέραν του ακτίνα
Πώς λοιπόν ! Ως η σελήνη
Λύπην η ωχρά μορφή σου και μελαγχολίαν χύνει !

Άνθος άλλοτε στολίζον την κοιλάδα της ζωής μου,
Αλλα σήμερον το θύμα της φαρμακεράς πνοής μου
Απο σε λοιπόν δέβην, από σε ως οδοιπόρος,
Άνεμος της ερημίας, άνεμος θανατηφόρος,
Το χλωρόν λειμώνα καίων
Και ξηραίνων παν του ρόδον, πάντα κρίνον τυ ωραίον.

Δυστυχής δεν είσαι μόνη και σε μόνην παρακαίως
Δεν κατέφυγεν η λύπη, δεν εμάρανεν ο έρως
Άθλιος ! Δεν ηδυνήθην εις στιγμήν της ζωής μου μίαν
Ή να δώσω εις τους άλλους ή να λάβω ευτυχίαν.
Άφες τα νεκρά μου χείλη,
Άφες να κατασπασθώσι τας νεκράς σου χείρας, φίλη !