Άνοιξα την πόρτα για να μπω
Σ’ ένα σπίτι που η ανάμνησή σου το κυκλώνει
Τα πάντα μοιάζουν σ’ εσένα και ακόμη
Δεν ξεπέρασα αυτόν τον χωρισμό

Κάθε βράδυ νιώθω σαν να είσαι εδώ
Μα εσύ βρίσκεσαι στης σκέψης το τιμόνι
Και με πας πάντα σε μέρη που πληγώνει
Η θύμηση σου κάθε βράδυ με σκοτώνει
Πώς θα τ’ αντέξω πάλι αυτό
πάλι θα αρχίσω το ποτό
Γιατί έτσι νιώθω αν και ψέματα
πώς είσαι εδώ

Βγαίνω πάλι έξω στο μπαλκόνι
Κοιτώ τ’ αστέρια που κοιτούσαμε αγκαλιά
Και το κλάμα πάλι αρχίζει να με λιώνει
Γιατί ποιος είπε πώς ο άντρας δεν πονά