Γκρίζα παγόδα, σκυθρωπή, με σκέπη οκτώ κογχύλια
κι εγώ στο μεσοπέλαγο μια τρίαινα κρατώ,
πικρή αλμύρα και βοριάς μου κόβανε τα χείλια
κι απο τα ξάρτια κρέμαγα τις άγκυρες τις δυο.

Θυμόμουνα, παιδόπουλο, σαν πειρατής στο μόλο,
με κάποια βάρκα κόκκινη κι ασπρόμαυρο πανί,
οι πιο παλιοί με φώναζαν καινούργιο Μάρκο Πόλο,
μα θα σαλπάρω σίγουρα, θα βρω καινούρια γη.

Κόρη πολύγνωρη, ξανθή, του ωκεανού σειρήνα,
δώσ’ μου τις ξέπλεες μπούκλες σου, απόψε, να κρατώ,
το πλοίο μου μπατάρισε και φαίνεται η καρίνα,
μα σώσε την παγόδα μου απ’ τον Αγαρηνό.

Στα κατακάθια του λαδιού και στης σκουριάς τη λίγδα,
κάποιων βουντού αινίγματα ερμηνεύεις, σιωπηλός,
μαζί με τρίποδο άλογο και μαύρα δαχτυλίδια,
καπνίζεις πίπα με χασίς και σ’ έπνιξε ο καπνός.

Γύρω απ’ τη ράδα της Ραγκούν μαυρίζουν οι μουσώνες
και δυο καδένες μπρούτζινες από τη Μπαρμπαριά
ρωτούν αν ήρθαν ως εδώ ποτέ οι Ροβινσώνες,
ή μαγεμένοι πέτρωσαν και αυτοί στο Μαρμαρά.

Κόρη πολύγνωρη, ξανθή, του ωκεανού σειρήνα,
δώσ’ μου τις ξέπλεες μπούκλες σου, απόψε, να κρατώ,
το πλοίο μου μπατάρισε και φαίνεται η καρίνα,
μα σώσε την παγόδα μου απ’ τον Αγαρηνό.