Είχα ένα θειό, λεβέντη, θρέμμα, γέννημα Αθηναίο,
παληκάρι ρωμαλέο από διαλεχτή γενιά,
είχε ένα κορμί σπαθάτο, μαύρο, γυριστό μουστάκι,
και κοιτούσε σα γεράκι κάθε μια ομορφονιά.

Ανηφόριζε τις μέρες στα Ναυπλιώτικα
και καθάριζε παλιούς λογαριασμούς,
και τις νύχτες στα δρομάκια τα Πλακιώτικα,
τα κουτσόπινε μ’ ανθρώπους και Θεούς.

Φόραγε φαρδύ ζωνάρι, κεντημένη καμιζόλα
κι είχε πάντα μια πιστόλα μέρα - νύχτα συντροφιά,
τον ετρέμαν οι νταήδες στου Ψυρρή και στο Θησείο,
και δε σήκωνε γι’ αστείο να του κάνουν μπαμπεσιά.

Ανηφόριζε τις μέρες στα Ναυπλιώτικα
και καθάριζε παλιούς λογαριασμούς,
και τις νύχτες στα δρομάκια τα Πλακιώτικα,
τα κουτσόπινε μ’ ανθρώπους και Θεούς.