Στις συντροφιές σου μιλάς
πάντα μ’ αγάπη για μένα,
μα εγώ κουβέντα καλή
δεν έχω ακούσει από σένα.

Τι ειρωνεία κι αυτή,
τι αμαρτία και κρίμα,
αφού από σένα ποτέ
δεν έχω φύγει ένα βήμα.

Τι να το κάνω εγώ όταν πεθάνω,
για να γνωρίσεις μετά αυτά που κάνω.

Όταν με χάσεις θα δεις
πόσο στοιχίζει ο πόνος,
μέσα στο δάκρυ θα ζεις
χωρίς αγάπη και μόνος.

Θα ’ναι αργά, δυστυχώς
και ο καημός θα σε πνίγει,
θα μετανιώσεις πικρά
όμως εγώ θα ’χω φύγει.

Τι να το κάνω εγώ όταν πεθάνω,
για να γνωρίσεις μετά αυτά που κάνω.