Για πότε έσβησα τα φώτα,
για πότε έκλεισα την πόρτα,
ούτε που κατάλαβα,
για πότε βρέθηκα στους δρόμους,
στης μοναξιάς τους διαδρόμους,
ούτε που κατάλαβα.

Το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν πιστόλι,
το "αντίο" σου, χαριστική βολή,
η ζωή μου φεύγει απ’ τα χείλη, με τελειώνει,
τα όνειρα μου θρύψαλα, σπασμένα σαν γυαλί.

Για πότε έφτασα στο τέρμα
και κύλησα σαν να `μουν κέρμα,
ούτε που κατάλαβα,
για πότε βρέθηκα στον άδη
και χάθηκα μέσ’ στο σκοτάδι,
ούτε που κατάλαβα.

Το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν πιστόλι,
το "αντίο" σου, χαριστική βολή,
η ζωή μου φεύγει απ’ τα χείλη, με τελειώνει,
τα όνειρα μου θρύψαλα, σπασμένα σαν γυαλί.