Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με χιονισμένα τα μαλλιά,
αγέλαστο το βλέμμα σου
σαν σκονισμένο κρύσταλλο.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με σύννεφο μέσ’ στην ψυχή,
αμίλητο το χείλι σου
να σβήνει μου το όνειρο.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγνή και ηλιοφώτιστη,
σε καρτερώ το δειλινό,
σε καρτερώ και θα `ρθεις τώρα.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με νυχτωμένο το κορμί,
ασάλευτο το χέρι σου
να δείχνει μου την άβυσσο.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγνή και αστροφώτιστη,
σε καρτερώ το δειλινό,
σε καρτερώ και θα `ρθεις τώρα.

Μην έρθεις πάλι, αγαπημένη,
με ραγισμένη τη φωνή,
ανήσυχο το πρόσωπο,
σαν προδομένη θύμηση.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
αγύρευτη κι ακάλεστη,
πέρα απ’ τις κόκκινες μυρτιές,
που μάτωσεν η δύση.

Έλα σαν πρώτα, αγαπημένη,
ολάνθιστη κι αφίλητη,
γονάτισα στο δειλινό,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα,
ακούω πια τα βήματα.