Ίσως να μοιάζουν όλα ίδια εδώ, όπως φαντάστηκες,
βιβλία και σχέδια κάτω απ’ τη σκόνη,
όμως δεν είμαι εγώ η ίδια που άφησες,
χωρίς ελπίδα, πίσω σου μένοντας, να ματώνει.

Έμαθα πως οι αγάπες πίσω γυρίζουνε,
όμως δεν είναι αγάπες πια μα σκιές,
και δε ζητάνε να βρουν εκείνον που έχασαν
μα περασμένες, που ξεθώριασαν, στιγμές.

Από τι ψάχνεις να κρυφτείς κι ήρθες κοντά μου πάλι,
πότε θα σβήσεις, θα χαθείς, θα γυρίσεις στο σκοτάδι,
όση αγάπη απέμεινε, είναι μια σταγόνα,
χωρίς να διψάσεις μην την πιεις
για να μου δείξεις πως ακόμα με πονάς.

Τ’ άδειο δωμάτιο γέμισ’ η θάλασσα
μα το ταξίδι εδώ δεν τελειώνει,
δεν είσ’ αυτό που ζητάω΄, είσαι ένα άπιαστο όνειρο
που σκοτώνεται όταν ξημερώνει.

Από τι ψάχνεις να κρυφτείς κι ήρθες κοντά μου πάλι,
πότε θα σβήσεις, θα χαθείς, θα γυρίσεις στο σκοτάδι,
όση αγάπη απέμεινε, είναι μια σταγόνα,
χωρίς να διψάσεις μην την πιεις
για να μου δείξεις πως ακόμα με πονάς.