Μπαίνω στο λάγνο σου βυθό κατατρεγμένος
μήπως και βρω του έρωτά μου την αλήθεια,
μα εδώ τριγύρω παίζουν μόνο μαύρα φύκια
κι εγώ είμαι μόνος μου, μικρός και φοβισμένος.

Άραγε τι έχω αγαπήσει από σένα,
αυτό το αεικίνητο που τόσο με τρομάζει,
ή αυτό το μπλε που στη ζωή ελπίδες στάζει
κι είναι αιώνια τα μάτια μου βρεγμένα.

Σ’ έχουν κοιμίσει ποιητές στην αγκαλιά τους
και σε νανούρισαν οι φάροι και τ’ αστέρια,
μα εσύ τα κύματά σου έχεις κάνει χέρια
κι όσους αγάπησες τους κράτησες κοντά σου.

Θα `θελα μόνο μια φορά με ήλιο Αυγούστου,
μονάχα εγώ να κάνω έρωτα μαζί σου,
μόνο εγώ να `χα για μένα το κορμί σου
κι ύστερα ας πέθαινα, ας έβγαινα απ’ το νου σου.

Ίσως χαθώ την ώρα που είμαι στο βυθό σου
κι ίσως με χάσουνε οι στεριανοί μου φίλοι,
θα πουν, προτίμησε στη θάλασσα καντήλι,
έτσι για να `ναι πάντα άνθρωπος δικός σου.

Σ’ έχουν κοιμίσει ποιητές στην αγκαλιά τους
και σε νανούρισαν οι φάροι και τ’ αστέρια,
μα εσύ τα κύματά σου έχεις κάνει χέρια
κι όσους αγάπησες τους κράτησες κοντά σου.