Σαν του χιονιού την ομορφιά,
σαν της βροχής το κλάμα,
είν΄της φωνής σου ο λυγμός
ακόμη ένα θάμα.

Τον παίδεψαν, τον σμίλεψαν,
ερημικές σειρήνες,
σ’ απελπισμένο κάλεσμα
για χρόνους και για μήνες.

Είν’ της φωνής σου ο λυγμός,
σαν μια θηλιά, γιορντάνι,
καράβι που δεν έφτασε
σε σίγουρο λιμάνι.

Έρωτας που δεν έγινε
στην ώριμη στιγμή του,
που του `λειψε το ταίρι του
και ψάχνει την τιμή του.

Είν’ της φωνής σου ο λυγμός
αλύτρωτη πατρίδα,
της στάζουνε και της πουλάν
της λευτεριάς ελπίδα.

Τραγούδι μου αταξίδευτο,
εσύ μας ταξιδεύεις,
με το βραχνό σου το λυγμό
ξέρεις και μας μαγεύεις.