Η νύχτα γίνεται τραγούδι λυπημένο,
μιλάει για σένα που δε σ’ έχω τώρα πια,
αυτό το "όχι" σου, δικό μου μα και ξένο,
τρυπάει με δύναμη στο στήθος την καρδιά.

Εσύ που έφυγες, στα πάντα έχεις μείνει,
μέσ’ στον καθρέφτη μου, στα ρούχα, στις γωνιές,
έν’ αποτύπωμα, που τίποτα δε σβήνει,
ούτε σ’ αυτή, ούτε στις άλλες τις ζωές.

Κι εγώ που πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
κι εγώ που έμαθα στα όνειρα, κοντά σου,
μαζεύω δύναμη, ξανά να σηκωθώ,
εδώ που έφτασα, δεν έχει άλλο γκρεμό.

Εκεί, ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα,
εκεί που σ’ έχασα η ζωή μου περπατάει,
φοράει στο χέρι της του τέλους μας τη βέρα,
και ρούχο, πάνω της, το βλέμμα σου φοράει.

Εσύ που έφυγες, στα πάντα έχεις μείνει,
μέσ’ στον καθρέφτη μου, στα ρούχα, στις γωνιές,
έν’ αποτύπωμα, που τίποτα δε σβήνει,
ούτε σ’ αυτή, ούτε στις άλλες τις ζωές.

Κι εγώ που πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
κι εγώ που έμαθα στα όνειρα, κοντά σου,
μαζεύω δύναμη, ξανά να σηκωθώ,
εδώ που έφτασα, δεν έχει άλλο γκρεμό.

Η νύχτα γίνεται τραγούδι λυπημένο,
μιλάει για σένα που δε σ’ έχω τώρα πια.