Απάνω στα μπαλκόνια ξεψυχά ο χρόνος,
απάνω στα μπαλκόνια φουσκώνει αέρας, ώρες μου,
απάνω στα μπαλκόνια, στα μπαλκόνια, στα μπαλκόνια,
έχει κάγκελα η ζωή μου.

Κι είναι το βλέμμα μου δυο σπάγγοι τεντωμένοι
που `ναι δεμένοι στην απέναντι μεριά,
κι είναι μυστήριο γιατί και ποιος τους δένει
κι ύστερα στέλνει τα ταξίδια να μου φάνε την καρδιά.

Χίλια μπαλκόνια στη σειρά κι εγώ σ’ όλα είμαι μέσα
εδώ και χίλια χρόνια,
κι έχω εκεί πάνω μια μορφή γυαλιστερή
σ’ ένα τσιγάρο όταν καίγεται η καρδιά μου,
χίλια μπαλκόνια στη σειρά να ξεφωνίζουν όνειρα
κι ένα τεράστιο σφυρί να τα τσακίζει σταθερά,
εδώ και χίλια χρόνια.

Μη, μην κοιτάξεις την εικόνα τούτη, μη,
μια προσευχή, μονάχα, σκέψου μια στιγμή,
γι’ αυτούς που πάνω στα μπαλκόνια έχουν κερώσει,
κι είναι σαν να τους έδειρε ο Θεός,
μη, μην κοιτάξεις την εικόνα τούτη, μη,
γιατί θα γίνεις στήλη αλάτι στη στιγμή.

Απάνω στα μπαλκόνια ξεψυχά ο χρόνος,
απάνω στα μπαλκόνια φουσκώνει αέρας, ώρες μου,
απάνω στα μπαλκόνια, στα μπαλκόνια, στα μπαλκόνια,
έχει κάγκελα η ζωή μου.