Τα κροτάφια τ’ ασημένια που τα βάραινε η έννοια
μέσ’ στης νιότης μου την όμορφη αυγή,
δεν τ’ ασήμωσε ο χρόνος, μα τ’ ασήμωσε ο πόνος,
τα ξενύχτια κι η δική σου συλλογή.

Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατειά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθεια σου η καρδιά.

Μια ζωή τυραννισμένη κι απ’ το κλάμα ποτισμένη,
να τι κέρδισα από σένα, δυστυχώς,
στην ψυχή μου τα συντρίμμια, στο κεφάλι μου τ’ ασήμια
για ανάμνηση να τα `χω διαρκώς.

Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατειά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθεια σου η καρδιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθεια σου η καρδιά.